mavi red

gözlerimde beslediğim balıklar;yüzümü okşayan nehrin toprakta son bulacağını bildikleri için;hiçbir zaman ağlamamam gerektiğini fısıldadılar bana.faunusun ya da şişenin içine kafamı sokup ağlayabileceğimi söyledim,ama onlar denizi tercih ettiler...yüzerken ağlayabileceğimi sanmıyorum;yüzebiliyorsam neden ağlayayım ki?"-yüzmek değil önemli olan, nefes almak olduğunu söyledi diğeri....gözlerindeki ağırlık yeter dediler, bütünlemekse varlığımızı dilediğin; akıtıp avuçlarına gözyaşlarını, ruhunu yıkamalısın görünür derinliğe inat"dedi kırmızı balık...mavi balığın benden cevap bekleyen gözlerine bakıp; "giz ise gözlerimdeki sizi neden akıtayım avuçlarıma, tüketmek için mi yüceliğinizi? tüketmek olmasın sizi korkutan, küllerinden doğar her yitik ruh'' dedim....üçümüz de hava kabarcığı çıkardık ağzımızdan ve güldük bir süre..